Κάποτε ο πατέρας μου, μου είχε πει: "Παιδί μου δες μία - μία τις φάτσες στη Βουλή. Παρατήρησέ τες και μετά αναρωτήσου. Εάν για παράδειγμα, ήσουν ιδιοκτήτης περιπτέρου, θα άφηνες κανέναν από όλους αυτούς να το διαχειριστεί;" Σοφά λόγια από έναν 75χρονο τότε. Κι όμως τα λόγια αυτά περιείχαν εμπειρία ετών. Διότι τίποτα δεν άλλαξε από τότε που αυτός ο άνθρωπος ήταν νέος. Για ποια Τέμπη μιλάμε; Για ποιο Σάμινα που βυθίστηκε στην Πάρο; Για ποια τραγωδία των φίλων του ΠΑΟΚ πάλι στα Τέμπη; Για ποια αιματοβαμμένη εκδρομή μαθητών;
Εννοείται ότι ο σταθμάρχης έκανε το μοιραίο λάθος. Είναι σίγουρο πως θα πληρώσει το τίμημα. Μα κάποιος τον τοποθέτησε εκεί. Με τι κριτήρια; Ήταν ρουσφέτι όπως ακούμε; Θα δείξει. Άντε να δούμε και καμιά παραίτηση κάποιας γυναίκας βουλευτή (λέω εγώ τώρα). Μέχρι εκεί. Αχ, ρε γ@μώτο, πόσο γλυκειά είναι η εξουσία. Σαν το ζαχαρωτό που τρώει ένα παιδάκι.
Να σου πω κάτι που θα σε τσιτώσει;. Εσύ και εγώ φταίμε. Εμείς ψηφίσαμε τα ανδρείκελα, τους απαίδευτους. Εμείς φάγαμε τα νιάτα μας έξω από τα γραφεία βουλευτών παρακαλώντας για μια πρόσληψη. Εμείς τους δώσαμε υπερεξουσίες. Εμείς τους αφήσαμε να ανοίξουν τις πόρτες στους μετανάστες χωρίς ενδελεχής ελέγχους και τώρα αυτοί βιάζουν και σκοτώνουν (βλ. Μυρτώ). Εμείς τους αφήσαμε να κάνουν ότι θέλουν με τις Πρέσπες. Εμείς φάγαμε αμάσητη την ολέθρια πυρκαγιά στο Μάτι. Εγώ και εσύ τους κάναμε να αισθάνονται ατρόμητοι, Θεοί, ανίκητοι. Εγώ και εσύ μωρέ δεν τρέχαμε σαν μ@λ@κες να τους αποθεώσουμε στις προεκλογικές τους συγκεντρώσεις; Θέλεις να σου πω κι άλλα; Μέχρι μεθαύριο μπορώ να λέω. Και λοιπόν; Θα αλλάξει κάτι; Τίποτα αδερφέ μου. Α, και κάτι ακόμα. Μην παραξενευτείς αν δώσουμε και την συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο. Όλα θα τα δούμε και όλα θα τα καταπιούμε μέχρι τη στιγμή που υπάρξει κάποιος που θα ενώσει τον λαό. Μέχρι τότε...σανό!
Έρχονται οι εκλογές. Οι ίδιοι θα βγούν ρε κορόιδο. Μητσοτάκης - Τσίπρας. Τσίπρας- Μητσοτάκης και πάει λέγοντας. Τίποτα δεν θα διορθωθεί. Θυμάσαι τι σε έμαθαν για την λερναία ύδρα; Αυτό είναι το αδηφάγο κράτος. Ας κάτσουμε τώρα να κλαίμε για λίγες ημέρες ακόμα και μετά πάμε να σουβλήσουμε τον οβελία. Την ώρα που θα σουβλίζουμε, ήδη θα τα έχουμε ξεχάσει όλα. Μόνο οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους θα τους θυμούνται και θα συνεχίσουν να κλαίνε. Και στα σκοτεινά τους δωμάτια, θα βάζουν το κεφάλι τους κάτω από το μαξιλάρι και θα εύχονται να είχαν σκοτωθεί οι ίδιοι. Μόνο αυτοί!!